აღმოაჩინე ის, რაც შენია – მცირე ნაწილი იმერეთიდან

“აღმოაჩინე ის, რაც შენია” – ალბათ ცოტა პათეთიკურად ჟღერს ეს ფრაზა, მაგრამ არა ჩემთვის და ჩემნაირი ადამიანებისთვის, რომელსაც საქართველოში ძალიან ცოტა რამ აქვს ნანახი. რატომღაც ისე მოხდა რომ თითზე ჩამოსათვლელად მაქვს ადგილები, რომლებზეც შემიძლია ვთქვა რომ  ვიყავი, ვნახე, დავათვალიერე და შევიყვარე.

“აღმოაჩინე ის, რაც შენია – იმოგზაურე საქართველოში” – პოსტპანდემიურ პერიოდში შიდა ტურიზმის წასახალისებლად ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს ტურიზმის ეროვნულმა ადმინისტრაციამ ახალი კამპანია წამოიწყო და ერთ-ერთი, რომელიც მათ მიერ მოწყობილ მედია ტურში აღმოჩნდა, მეც ვიყავი.

პარასკევს, 21 აგვისტოს დილის 9 საათზე იმერეთის რეგიონისკენ დავიძარით და პირველი გაჩერება სოფელი სვერი იყო. საჩხერესთან ახლოს მდებარე პატარა სოფელში მეკლდეურებს ბანაკი აქვთ მოწყობილი “სვერის სათავგადასავლო ბანაკი”, სადაც ძალიან მარტივად არის შესაძლებელი ყოველდღიური რუტინის დავიწყება.

მეკლდეურებს სხვადასხვა აქტივობების შემოთავაზება შეუძლიათ, ისეთის, როგორიცაა კლდეზე ცოცვა, კლდეკარის მღვიმის ნახვა, ტბაში ნავით გასეირნება და ა.შ. კლდეზე ცოცვისთვის საკმარისად კარგად ვაფასებ საკუთარ მონაცემებს, თუმცა, ხევის განაპირას ციცაბო ბილიკზე კი ვიბობღე, რათა კლდეკარის მღვიმემდე მიმეღწია. როგორც ერთ-ერთმა ადგილობრივმა თქვა, ეს ადგილი ძალიან ძველია და ნიჟარებიც კი უპოვიათო. თავის დროზე წარმართული სალოცავი იყო, თუმცა ეხლა მართლმადიდებლურია და იქ მისაღწევად საკმაოდ მაღალ ადგილას, 1-2 საშიში ნაბიჯი უნდა გადადგათ. მეკლდეურები სპეციალურ აღჭურვილობას და დახმარების ხელს აუცილებლად დაგახვედრებენ. საღამოს, მზის ჩასვლისას მანდაეთის ტბაზე ნავით გავისეირნეთ და ულამაზესი სანახაობით დავტკბით.

თუ ბოლომდე ყოველდღიურობის დავიწყებაც არ გინდათ, ბანაკში შეგიძლიათ გადასარევი wifi-ით ისარგებლოთ, გამოიყენოთ როგორც სამუშაო სივრცე და ა.შ.

ის ღამე კურორტ საირმეში გავატარეთ და მეორე დღეს ქუთაისისკენ დავიძარით.

ქუთაისში არ ვარ ნამყოფი და ყოველთვის, როდესაც ამ ფრაზას ვამბობ, სანაცვლოდ გაოცებულ და გაოგნებულ სახეს ვიღებ. ხო, მოხდა ისე რომ ქუთაისში მხოლოდ გავლით ვარ ნამყოფი, სანამ შემოვლითი გზა გაიხსნებოდა.

ჩვენი პირველი გაჩერება სასტუმრო “ნიუპორტი” იყო. ქუთაისის ცენტრში მდებარე 1914 წელს აშენებული კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის სტატუსის მქონე შენობა, რომელიც განადგურებული იყო, სახელმწიფო პროგრამის – “აწარმოე საქართველოში” მხარდაჭერით, სრულად აღდგა. სამწუხაროდ, ამ ეტაპზე, პანდემიის გამო სასტუმრო დახურულია და მისი გახსნა 2021 წლის თებერვალ-მარტში იგეგმება.

როგორც სასტუმროს ერთ-ერთმა მფლობელმა გვითხრა, “ნიუპორტის” რეაბილიტაციისთვის 3 მილიონ ლარზე მეტი დაიხარჯა და სასტუმროში 34 ნომერია განთავსებული. მისივე ინფორმაციით, ის რომ შენობა 1868 წელსაც არსებობდა, ერთ-ერთი ფოტოთი დასტურდება. საბჭოთა კავშირის დროს ორსართულიან სახლს მესამე სართული დაამატეს და იმ დროინდელი “რაიკომი” იყო განთავსებული. 2000 წლიდან სასტუმრო უკვე კერძო საკუთრებაში გადავიდა.  2018 წელს ამჟამინდელმა მფლობელმა შენობა ფაქტობრივად განადგურებული შეიძინა და მისი ძალისხმევით პირვანდელი სახე დაუბრუნდა. როგორც თქვეს, სასტუმრო ყველაზე “ტოლერანტულ უბანში” მდებარეობს. თუმცა, ჩემი აზრით, მისი მთავარი ღირსება ტერასა და ის ხედია, რაც ამ ტერასიდან იშლება 🙂

ქუთაისი კია სასწაული ქალაქი და ამაში არავის შევედავები, მაგრამ ჩემი აღმოჩენა სკოლა “ღონე ქვეყნისა” იყო. მარიამ ყაუხჩიშვილის მეცხრამეტე საუკუნის სასახლე დღეს კერძო საკუთრებაშია და მასში ავტორიზებული სკოლაა განთავსებული. სკოლის პირვანდელი სახე აღდგენილია და  ბავშვებს ისეთ გარემოში და ისეთ აუდიტორიებში უწევთ სწავლა, იქ რომ “ხორავას ქუჩის” ქეისი განმეორდეს ფაქტობრივად შეუძლებელი მგონია.

“ჰარი პოტერის” სკოლას ვეძახითო მოსწავლეებმა. მაგრამ ჩემი “ჰოგვორტსი” უფრო მაგარია, რა ვქნა 😀 ჯადოსნური გარემოა უდაოდ, მაგრამ ჯადოქრები აკლია 🙂

აუდიტორიებში მოსწავლეების რაოდენობა შეზღუდულია, განსხვავებულია სწავლისადმი მიდგომა, განსხვავებულია ქცევის წესები, სათავგადასავლო აქტივობები და თავად მოსწავლე-მასწავლებლებიც განსხვავებულები არიან. შეუძლებელია ამ სკოლაში სწავლობდე და არ ისწავლო.

 

 

სკოლის შემდეგ გეზი გელათისკენ ავიღეთ. ჩემი აზრით, ცოტა სირცხვილია რომ 28 წლის მიწურულს ვნახე ეს საოცრება და აქამდე არც კი მიფიქრია, რომ შემიძლია მივიდე, ვნახო, დავათვალიერო. გელათში ჩემთვის ყველაზე გასაოცარი მაინც ის ფაქტი აღმოჩნდა, გიდმა ერთ-ერთ საფლავთან რომ მიგვიყვანა და გვითხრა თამარ მეფის საფლავიაო. ერთ-ერთ ვერსიად რომ განიხილებოდა გელათის მონასტერი ვიცოდი, მაგრამ ასეთი თავდაჯერებული ადამიანი პირველად ვნახე. დავით აღმაშენებლის საფლავის ნახვა რომ გვინდოდა ცოტა ეწყინა, თამარ მეფე არ გაინტერესებთო?

გელათის სამონასტრო კომპლექსის შემდეგ ბაგრატის ტაძარი ნამდვილად არაფერია. გათანამედროვებული, ლიფტმიშენებული ეკლესია ჩემში აღფრთოვანებას ვერ იწვევს. თუმცა, ამ ადგილზე წასვლა ხედის გამო მაინც ღირდა.

ქუთაისში მთელი დღე წვიმდა და ძალიან მწყდება გული, რომ ქალაქის სათანადოდ დათვალიერება, ფეხით ბოდიალი და ტურისტად ყოფნა ვერ შევძელი. თუმცა, აქვეა, თბილისიდან თითქმის სამი საათის სავალ გზაზე, გახსნილია ხაშურის შემოვლითი გზა და ნებისმიერ უიქენდზე შემიძლია ჩარბენა და იქაურობის მოვლა, დაფასება და შეყვარება.

და ბოლოს, თუ ქუთაისში მოხვდებით, აუცილებლად ისადილეთ ან ივახშმეთ რესტორან “მაგნოლიაში”, “წითელ ხიდთან” არის. აპეტაიზერი, მთავარი კერძი, დესერტი, ღვინო… აბსოლუტურად ყველაფერი საოცრად გემრიელი იყო და საშინლად დამწყდა გული, სათანადოდ დამშეული რომ არ მივედი.

კვირა დილა კურორტ საირმეს და იქ არსებულ აქტივობებს დაეთმო. კურორტი საირმე ერთ-ერთი პირველი იყო, რომელიც საკარანტინო სივრცედ იქცა და დღეს ის სრული დატვირთვით მუშაობს და დამსვენებელზეა ორიენტირებული. ამინდი ცუდი იყო, თუმცა ხალხი უამრავი. თბილი, შეიძლება ითქვას ცხელი წყლით სავსე აუზი, სპა და სხვადასხვა გამაჯანსაღებელი პროცედურები აუცილებლად მოგადუნებთ და კიდევ უფრო დაგეხმარებათ იქ არსებული ხედების თუ სილამაზის აღქმაში.

ექსტრემალური ადამიანი თუ ხართ ყველაზე მაღალი ზიპლაინი შეგიძლიათ სცადოთ. ზიპლაინი 800 მეტრია და ორ ნაწილად არის დაყოფილი. პირველი ნაწილი 500 მეტრია და მისი დაფარვა დაახლოებით 40 წამშლია შესაძლებელი. კომფორტულად მოკალათებულმა ნისლიან ხეებს გადავუფრინე და ქვედა სადგურზე გავჩერდი. იქიდან 300 მეტრის “გადაფრენა” უკვე სასტუმროს და მდინარის თავზე გიწევთ. ჩემი რჩევაა, აუცილებლად სცადოთ, თორემ ზუსტად ვიცი, ინანებთ 🙂 თუ მაინც და მაინც სიმაღლის შიში გაქვთ და ვერ რისკავთ, მაშინ სასროლეთი მოინახულეთ და თავად შეაფასეთ თქვენი შესაძლებლობები.

 

გვიან, მაგრამ აუცილებლად აღმოვაჩენ იმას, რაც ჩემია, რაც საქართველოშია და რაც ერთი ფეხის ნაბიჯზეა.

Home alone: აღდგომა

რაღაცნაირი უღიმღამო აღდგომაა.

როგორც წესი ამ დღეს დილით ადრე მამა გვაღვიძებდა ხოლმე “ქრისტე აღსდგაო” შემოგვძახებდა და ბედნიერი ელოდა როდის ვუპასუხებდით “ჭეშმარიტად აღსდგას”. შემდეგ სამზარეულოში გველოდა როდის გამოვფხიზლდებოდით და წითელი კვერცხით, პასკით და ჩაით საუზმედ გვეპატიჟებოდა. მიდიოდა სამზარეულოში “გვერდზე ჩამირტყი”, “ჩემი კვერცხი უფრო მაგარია”, “ამ კვერცხს შევინახავ” და ა.შ წინადადებები და თითქოს უჩვეულო არაფერი, ჩვეულებრივი აღდგომის დილა იყო ხოლმე. საუზმის და მილოცვების შემდეგ სოფელში მივდიოდით, პაპაჩემის სასაფლაოზე. სადაც ყოველთვის ბევრი ხალხი ირეოდა. ჯერ მარტო ჩვენი ოჯახი იმხელაა, მთელი დღე მიჰქონდა მოკითხვებს და “შენსკენ რა ხდება” ახალის გამოკითხვას. საღამოობით წუწუნს და ჯუჯღუნს ვიწყებდით, სახლში გვინდოდა, იმიტომ რომ ვიღლებოდით.

წელს ყველაფერი სხვანაირადაა. 10 საათი იქნებოდა ანას საწოლიდან ადგომამ, რომ გამაღვიძა, დრო დამჭირდა სანამ გამოვფხიზლდებოდი და ფეისბუქზე მთელი ღამის ნოტიფიკაციებს ვნახავდი, ცოტა დრო “ჭეშმარიტად აღსდგა”, “მეც გილოცავთ”, “მრავალს დაესწარით” და სხვა მსგავსი მესიჯების გაგზავნას დავუთმე. არაფერი ხდებოდა განსაკუთრებული იმის გარდა, რომ ჩემს წინ ერთ-ერთი უნივერსიტეტის ეზოში ოთხი ცხენი ბალახობდა. სიწყნარე, სიმშვიდე და თბილი დღე იყო. ყველა სხვა აღდგომისგან განსხვავებული აღდგომა იყო.

ჯერ კიდევ სამი დღის წინ ვგეგმავდი, რომ ამ დღეს ჩემებთან გავიდოდი, კვერცხსაც ჩავუჭახუნებდით ერთმანეთს, ყველა პასკას შევჭამდი, რასაც ვნახავდი და სულ მინიმუმ მათთან ერთად ყოფნით ვიჯერებდი გულს. სინამდვილეში კი, ვზივარ მთელი დღე სახლში. ნახევარი საათით ვიყავი გასული მაღაზიაში და იმის ნახევარიც კიარ ვიყიდე, რაც მინდოდა. დამავიწყდა. მერე უბრალოდ სადილი მოვიმზადე და დივანზე გადმოვინაცვლე, სადაც “ნარკოსი” ჩავრთე. ხან ჩამთვლიმავდა, ხან ფეისბუქზე მოსული შეტყობინება მაღვიძებდა, ხან სხვადასხვა ადამიანებზე ვფიქრობდი და ასე გავიდა მთელი დღე.

20:43 საათია, წინ წითელი ღვინით სავსე ჭიქა მიდევს, ნება-ნება ვწრუპავ და იმაზე ვფიქრობ, რომ ძალიან უაზროდ, უშედეგოდ და უმიზნოდ მიდის დღეები. ვდგები, ვმუშაობ, მერე სერიალს ვუყურებ და ვიძინებ. შიგადაშიგ ვჭამ, ბოლო დროს ვარჯიშიც კი მეზარება. უკვე ორი კვირაა სახლში ვზივარ და იმაზე უკეთ გადამაქვს ეს ყველაფერი, ვიდრე ველოდებოდი. მაგრამ არ ვიცი კიდევ რამდენ ხანს შევძლებ საკუთარი თავის ხელში აყვანას, რამდენად შევძლებ დავაჯერო ჩემს თავს, რომ ყველაფერი მალე მორჩება, რომ არც თუ ისე საშინელი ჯოჯოხეთი აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. მაგრამ ვაკეთებ იმის მაქსიმუმს, რაც შემიძლია.

მყუდროდ, მშვიდად და კარგად ვგრძნობ თავს. არსებობენ  ჩემს ცხოვრებაში ადამიანები, რომელთა გამოც ბედნიერი ვარ და მიხარია რომ მათ ვიცნობ. მიყვარს ჩემი ბინა და აქ ყოფნა. მიყვარს ჩემი ცხოვრება. მაგრამ დღეს სევდიანი ვარ, იმიტომ რომ რაღაცნაირი უღიმღამო აღდგომაა. არადა მიყვარს ეს დღესასწაული, სიკეთესთან და ბოროტებასთან გამარჯვებასთან ასოცირდება, სითბოსთან და სიყვარულთან და არაფერი აქვს საერთო იმ ყველაფერთან, რაც გარეთ ხდება.

იმედს ვიტოვებ, მომავალი აღდგომა იმაზე ბევრად საინტერესო და კარგი იქნება, ვიდრე ეს წელს იყო.

ესეც ჩემი პირველი აღდგომა ჩემს ბინაში.

Home Alone – 2 თვე

ღამის 1:55 საათია, ვზივარ და მორიგ ახალ სერიალს The Morning Show-ს მესამე სერიას ვუყურებ, რომელიც ამ საღამოს დავიწყე. რამდენიმე დღის წინ Friends-ის ათივე სეზონი ვნახე (პირველად! და სად ვიყავი აქამდე?!) და ღმერთო როგორ დაბერებულა ჯენიფერ ენისტონი! რომ დავინახე ჩემში ახალი შიში, სიბერის შიში აღმოვაჩინე. ჯერ პაწუკაა, და დიდი ალბათობი ამ წამს დაიბადა, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ნამდვილად არ მინდა დაბერება. არადა ამ საკითხზე აქამდე არასდროს მიფიქრია.  თუმცა, სიბერეზე და სერიალებზე ლაპარაკს არ ვაპირებ. 11 დეკემბერს ზუსტად ორი თვე გახდა, რაც მარტო ვცხოვრობ და სწორედ ამის წყალობით მაქვს იმის “ფუფუნება”, რომ ამ დროს წყნარად ვიყო წამოგორებული დივანზე და სერიალს ვუყურებდე.

ორი თვე გავიდა, და ჯერ კიდევ მეკითხებიან როგორია მარტო ცხოვრება, არ მიჭირს? არ ვიწყენ? სახლი არ მენატრება? – ესაა ჩემი სახლი, პატარა, მყუდრო, კომფორტული და ადგილი, რომელიც საშინლად შემიყვარდა. ცოტა ხნის წინ ვიჯექი, ვათვალიერებდი ჩემს ნივთებს, ავეჯს, სკამებს და ვიცოდი, რომ ჩემი იყო და მიყვარდა.

კარგი, წყნარი, ჩუმი და სასიამოვნოა მარტო ცხოვრება. არ მიჭის, ჯერ კიდევ სწავლის ეტაპზე ვარ და რაღაც მომენტში ჯერ კიდევ შეგუების. კი, შეგუების, მიუხედავად იმისა, რომ მომწონს, მაინც სჭირდება შეგუება რაღაცებს. სახლს თავისი რეჟიმი უნდა, თავისი წესები და “მოთხოვნები” აქვს და ერთმანეთს უნდა “შევეწყოთ”. უნდა ვისწავლო და დავამუღამო როდის შემიძლია და როდის უნდა (!) დავალაგო, როდის საჭმელი გავაკეთო და როდის შემიძლია თავს იმის უფლება მივცე მზა სადილი ვიყიდო ან გამოვიძახო, როდის დავრეცხო სარეცხი, არ დამავიწყდეს სახლის განიავება და სუფთა ჰაერის შემოშვება. ვიპოვო კომფორტული ადგილი საკითხავად და მუდმივად განახლების რეჟიმში ვიყო, რათა ერთფეროვანი და მოსაწყენი არ გახდეს ჩემი და ჩემი ბინის ურთიერთობა.

ცოტაა ორი თვე, ჯერ კიდევ ბოლომდე არ მაქვს გააზრებული რომ მარტო ვხოვრობ, დამოუკიდებლად და თავიდან ბოლომდე ჩემზეა დამოკიდებული ყველაფერი, აბოსლუტურად ყველაფერი. ცოტა საშიშია, მაგრამ საინტერესო.

 

Home alone – დადებითი და უარყოფითი მხარეები

რომ მეკითხებიან როგორია მარტო ცხოვრებაო ყოველთვის ერთი და იგივე რაღაცას ვპასუხობ – სახლში რომ ვბრუნდები სიჩუმეა! მთელი დღის განმავლობაში ისეთ ხმაურში და ზუზუნში მიწევს მუშაობა, რომ სიჩუმე ძალიან, ძალიან დაფასდა და უდიდეს პატივს ვცემ.

ჯერ ზედმეტად ცოტა დრო, 3 კვირაა გასული საიმისოდ, რომ შევაფასო მარტო ცხოვრების დადებითი და უარყოფითი მხარეები. თუმცა, რაც ამ დროისთვის დაგროვდა, იმას მაინც დავწერ.

მარტო ცხოვრობის უპირატესობა ისაა, რომ სახლს როცა გინდა დაალაგებ! არავინ გეუბნება მტვერია გადასაწმენდიო, ნაგავი ყრია და მოგავეო, იქნებ ფანჯრები და სარკეები გაგეწმინდაოო… ჯერჯერობით სახლის დალაგების პროცესი მეთვითონ მომწონს. პატარაა და უცბად ლაგდება, მაგრამ სამართლიანობა მოითხოვს აღინიშნოს, რომ დიდად არეული არც არასდროს არის ხოლმე. რამდენიმე საათი ვარ სახლში და ძირითადად დივანზე ვწევარ და რომელიმე სერიალს ვუყურებ :დ

ამ ყველაფრის საპირწონედ ის დგას, რომ საჭმელს შენ თუ არ მოიმზადებ, სხვა ვერ და არც გაგიკეთებს. გიწევს პროდუქტებზე ზრუნვა, გაკეთება, და თან რაოდენობა კარგად უნდა განსაზღვრო რომ დღეები არ იდოს მაცივარში მთლიანი ქვაბი. სადილის მომზადების შემდეგ დასვრილი ჭურჭლის დარეცხვაც შენს კისერზეა. მერე ამ ჭურჭლის გაწმენდა და კარადაში დაბინავებაც არაა მთლად სასიამოვნო პროცესი, მაგრამ რას ვიზამთ, რაც მინდოდა ის მივიღე :დ მუდმივად მზა საჭმელს ვერ ვიყიდი, ზედმეტად ძვირი სიამოვნებაა. სამაგიეროდ, ყოველთვის იმას ვამზადებ, რაც მიყვარს! და როდესაც ჯერი ყვავილოვან კომბოსტოზე მიდგება არავინ წუწუნებს “ფუ რა სუნიაო”.

დადებითი კიდევ ის აქვს, რომ როცა გინდა და ვისაც გინდა იმას მიიღებ სტუმრად და რამდენხანსაც გინდა იმდენხანს დაიტოვებ, თუ გინდა მთელი ღამით! რასაც გინდა და როცა გინდა მაშინ ჩართავ ლეპტოპში თუ ტელევიზორში, როგორც გინდა ისე ჩაცმული ან გახდილი ივლი სახლში, გათბობის ჩართვა/გამორთვის დროს სხვისი სხეულის ტემპერატურის გათვალისწინება არ გიწევს, აბაზანის თუ ტუალეტის რიგში დგომა არ გჭირდება – ყოველთვის თავისუფალია!

ჰმ, უარყოფითი მხარეების სია როგორც ჩანს არ აღმომაჩნდა, ერთი ისაა, რომ კომუნალურების გადახდამაც ჩემს ანგარიშზე გადმოინაცვლა.

Home alone: 1 კვირა

ოფიციალურად მარტო ცხოვრება პარასკევს, 11 ოქტომბერს  დავიწყე.

პარასკევს, დილით 07:45-ზე ჩემი ძველი სახლიდან რომ გამოვედი საღამოს უკვე ჩემს ახალ სახლში ვიყავი. ცოტა მივალაგე, წყალი გადავივლე და მეგობრებთან ერთად ბარში წავედი. სახლში გვიან მივედი, ალბათ 3 ხდებოდა უკვე და გადასარევად მეძინა. არადა, მეგონა პირველ ღამეს მაინც გამიჭირდებოდა დაძინება. ახალი საწოლი, ახალი ბალიში, ახალი ოთახი და სრულიად ცარიელი სახლი. შეიძლება ალკოჰოლის ბრალიც იყო, არ ვიცი.

შაბათს რა თქმა უნდა გვიან გავიღვიძე. სახლის სრულ დალაგებას შევუდექი. შემდეგ საჭმელი გავაკეთე, გრეის ანატომიის და this is us-ის ახალ სერიებს ვუყურე და ამასობაში მოსაღამოვდა. ქეთოსთან წავედი და დედაჩემმაც დამირეკა, ხარჩო გავაკეთე, მოდი ჭამე და ბარემ დარჩიო. დავბრუნდი დიდუბეში და აღმოჩნდა, რომ ჩემი ძმაც არ ყოფილა სახლში, სოფელში წასულა. თავიდან დარჩენას არ ვაპირებდი, მაგრამ ბოლოს მაინც ძველ ოთახში მოვთავსდი და გემრიელადაც მეძინა 🙂

კვირას დაახლოებით 10 საათი იქნებოდა რომ გამეღვიძა, ვისაუზმე და ჩემს სახლში დავბრუნდი. რაღაცები მქონდა გასარეცხი და სანამ ირეცხებოდა მე სერიალს ვუყურებდი. გაირეცხა, დავფინე და ეხლა რა ვაკეთო სახლში-მეთქი და მეც სოფელში წავედი. სახლში რომ დავბრუნდი უკვე ძილის დრო იყო.

ორშაბათს დრო ვერ გავთვალე კარგად და სამსახურში რამდენიმე წუთით დამაგვიანდა. უამრავი შუქნიშანი შემხვდა და გზად იმასაც მივხვდი, რომ ბენზინი იმაზე მეტი დამჭირდება, ვიდრე სხვა თვეებში მჭირდებოდა. შესაბამისად, ჩემი თვიური ხარჯი დაახლოებით 50 ლარით მაინც გაიზარდება. სახლში დაბრუნებული მივხვდი, რომ მიკროტალღური ღუმელი ძალიან კომფორტულია, ძალიან მიჩვეული ვარ და მჭირდება. ალბათ ოდესმე ვიყიდი. მანამდე კი, მომიწევს საჭმელი ტაფაზე გავათბო ხოლმე 🙂 ჩემი სკამები, რომლებიც დიდუბიდან წამოვიღე დაბალი და მოუხერხებელია და გემრიელად ვერც ვსაუზმობ და ვერც ვვახშმობ და ორი სკამიც საყიდელი მაქვს – მაღალი და მოსახერხებელი რომ იყოს.  საღამოს დედაჩემმა დამირეკა, ხომ არ გამოხვალო ნონა და ელგა გამოდიანო, თქვენ გამოიარეთ-მეთქი და გვიან საღამოს პირველი სტუმრებიც მყავდა და მომიწონეს ბინა 🙂

სამშაბათსაც ვერ გავთვალე დრო და ცოტა ადრე მომიწია სახლიდან გამოსვლა. გზად მაღაზია ვიპოვე, რომელიც 24 საათიანია. დიდუბეში ეს პრობლემა ნამდვილად არასდროს ყოფილა. ყველაფერი ლამის სადარბაზოსთან მქონდა და თუ რამის ყიდვა მინდოდა სამსახურისთვის, იქვე იყო. ვერ ვიტან სამშაბათს, დრო არასდროს გადის და მგონია, რომ ყველაზე ბევრი საქმე სწორედ ამ დღეს მაქვს. საღამოსკენ მარიამს გავუარე, ეგვიპტიდან ჩამოვიდა და უსაყვარლესი სანათი და გემრიელი ჩაი მერგო საჩუქრად. დაახლოებით 9 საათი იქნებოდა სახლში რომ დავბრუნდი. ის ის იყო ვიფირე მოსაწყენი ყოფილა მარტო ცხოვრება-მეთქი, რომ გამახსენდა წინა დღეს ახალი სერიალის News Amsterdam-ის ყურება დავიწყე და მომდევნო სერიებს ჩავუჯექი. 12 არ იყო რომ დავიძინე.

ოთხშაბათს როგორც იქნა დრო სწორად გავთვალე და სამსახურში ზუსტად 8 საათზე გამოვცხადდი. კიარაუშავს რომ დავაგვიანო ან ადრე მოვიდე, მაგრამ მინდა ზუსტად ვიცოდე რომელზე უნდა გამოვიდე სახლიდან და რას შეიძლება ველოდო კონკრეტულ დროს. საღამოსკენ თორნიკე, ანა, ლაშა, გიორგი, მათე და ლილე მესტუმრნენ ❤ მოიწონეს სახლი, უამრავი რაღაც მომიტანეს, “საბატური” ვითამაშეთ და ჩემი სახლში ყოფნის ყველაზე კარგი საღამოც გამოვიდა 🙂 დაახლოებით 10 საათი იყო რომ წავიდნენ, მივალაგე, New Amsterdam-ის ერთ სერიას ვუყურე, ნება-ნება ვსვი ერთი ჭიქა წითელი ღვინო და გადასარევად ჩამეძინა.

ხუთშაბათს უკვე აღმაშენებლის ხეივანში ვიყავი, სენდვიჩებზე და სენდვიჩმეიქერის ყიდვაზე მეფიქრებოდა მარიამმა რომ დამირეკა, ხინკალი გამოვიძახე, ნიკას მეგობრებიც უნდა მოვიდნენ და გამოიარეო. გიჟივით მშიოდა, უარს როგორ ვეტყოდი, ეგრევე მოვტრიალდი და წავედი მარიამთან. კარგ ხინკალს ძალიან ცოტა რამე სჯობს და მიხარია, რომ არ დამეზარა საცობში დგომა 😀 დაახლოებით 9 საათი იყო მგონი სახლში, რომ დავბრუნდი. წინა დღეს მოტანილი უგემრიელესი ღვინოდან ცოტა მქონდა მორჩენილი, ჩამოვისხი ერთი ჭიქა, სერიალი ჩავრთე და სულ მალე ძილიც მომერია. ალბათ, 11-ის ნახევარი იყო რომ დავწექი.

პარასკევი – ადრე რომ ვიძინებ, იმის იმედად ნამდვილად არ ვიძინებ რომ დილით 6 საათზე მეღვიძებოდეს და მერე ვეღარ ვიძინებდე -_-

P.S გადასარევი სასელფე სარკე მაქვს სახლში ^_^

Home Alone

მესამე დღეა საცხოვრებლად მარტო გადავედი .

ერთი წელი ველოდე ჩემი ბინის რემონტის დასრულებას, ამ ერთი წლიდან 5 თვე მხოლოდ გაზს ველოდებოდი. რაღაცნაირად ძალიან გაიწელა და მეც არსად მეჩქარებოდა. რაც უფრო ახლოვდებოდა, ის დრო რომ მარტო გადავსულიყავი, მით უფრო კომფორტული და თბილი ხდებოდა ჩემი მშობლების სახლი. სახლი, სადაც ყოველთვის იყო სადილი, სახლი რომლის კომუნალურებიც მე არ მაწუხებდა, სახლი სადაც გავიზარდე. ჩემი ოთახი და ჩემი საწოლი, რომელიც მსოფლიოში ყველაზე კომფორტული ადგილი იყო, დივანი მისაღებ ოთახში, რომელიც შაბათ-კვირის განუყოფელ ნაწილად იქცა… მოკლედ, ძალიან მშვიდად და კარგად ვგრძნობდი თავს სახლში. თუმცა, დრო იყო კიდევ უფრო დამოუკიდებელ ცხოვრებას შევჭიდებოდი.

რაღაცნაირად მეშინია მარტო ცხოვრების. ღამის მაჯლაჯუნების და მოწყენის არა, უფრო მეტად დამოუკიდებლობა მაშინებს. ახალი ცხოვრება დავიწყე 27 წლის ასაკში. უფრო მეტად საინტერესო, უფრო მეტად ხარჯიანი, უფრო მეტად დამოუკიდებელი და უცხოა ეს ყოველივე.

გარდა ამისა, მიჩვეული ვიყავი, სახლიდან რომ გამოვიდოდი ფეხით 3 წუთის სავალზე მქონდა ყველაფერი – რამდენიმე მაღაზია, აფთიაქები, ბანკები – ყველაფერი იქვე იყო, ერთი ხელის გაწვდენაზე. აქ კიდევ ახლოს არაფერია. მაღაზიაშიც კი მანქანით მივდივარ. თუმცა, უბანი ასათვისებები მაქვს და ერთი შემოვლა უნდა მოვაწყო 🙂

ვნახოთ როგორ განვითარდება მოვლენები.

რუმინეთი – დღე I და ბუქარესტი

საუკეთესო, რაც შეიძლება საკუთარ თავს გაუკეთო, მოგზაურობაა. შესაძლოა ყოველდღიურად ბევრ პატარ-პატარა რამეს ვიკლებ, მაგრამ სამომავლო მოგზაურობისთვის ფულის დაზოგვა ერთი დიდი სიამოვნებაა ჩემთვის.

მარტო არასდროს მიმოგზაურია, მაგრამ მაგის სურვილი დიდად არც მაქვს. მიყვარს ჩემს მეგობრებთან ერთად ქვეყნიდან ქვეყანაში და ქალაქიდან ქალაქში ბოდიალი, შთაბეჭდილებების და ემოციების იმ წუთას გაზიარება და არა მოგვიანებით, პირისპირ საუბრისას თუ FB პოსტის საშუალებით.

რუმინეთში ჩემი მოგზაურობა საშინლად დაიწყო. ყველაზე მეტად ვიზზეარზე ვნერვიულობდი (პირველად ვიფრინე) და ყველაზე ნაკლები პრობლემა სწორედ ამ ავიაკომპანიამ შექმნა – თავის დროზე გაფრინდა, ჩაფრინდა და გადასარევადაც ვიფრინე. ძალიან კომფორტულია პირდაპირი ფრენა.

ქუთაისამდე მისასვლელ ყველაზე კარგ ვარიანტად “ჯორჯიან ბასი” მეგულებოდა. ავტობუსის განრიგი რეისებსაა მორგებული და პირდაპირ აეროპორტში მიდის. ერთი შეხედვით ძალიან მიმზიდველად ჟღერდა, მაგრამ ავტობუსმა თბილისიდან გასვლა 25 წუთით დააგვიანა, ჩასვლა კი საათზე მეტით. ჩემი ფრენა 5 საათზე იყო, რეგისტრაცია, როგორც ხდება ხოლმე, 2 საათით ადრე, სამზე იწყებოდა. 14:45 იყო, როცა ჯერ კიდევ არ ვიყავით ქუთაისში შესულები. ავტობუსში საშინელი სუნი დადგა, რაღაც ნაწილი გაუფუჭდა და ბოლი აუვიდა. მძღოლმა ვერ გაარკვია რა ხდებოდა, ძრავს დიდხანს აკვირდებოდა, მერე ვიდეოქოლით დაურეკა ვიღაცას და იმანაც სასარგებლო ვერაფერი ურჩია. საბოლოოდ, დაახლოებით 45 წუთი, კონდიციონერის გარეშე, მოძრავი საუნით ვიმგზავრე. საბედნიეროდ რეგისტრაცია დროულად გავიარე და ფრენაც გადასარევი გამოდგა.

მეორე “თავგადასავალი” და ნერვიულობა რუმინეთში, საზღვარზე მელოდებოდა. მესაზღვრემ საბუთები დეტალურად შეამოწმა (არ მაქვს ამაზე პრობლემა, მისი უფლება და მოვალეობაა) და საბოლოოდ დაკითხვაზე გამიყვანეს. გამჩხრიკეს, უნებართვოდ გახსნეს ჩემი საფულე, ამოალაგეს ნივთები, გადათვალეს ფული და ძალიან შეურაცხყოფილად ვიგრძენი მათთან თავი. არ ვიცი რა უნდოდათ, რატომ გადაწყვიტეს, რომ სანდო არ ვიყავი, მაგრამ საშინელი წუთები იყო. საბედნიეროდ, უსიამოვნო მომენტები ამით დასრულდა.

როდესაც ვამბობდი რუმინეთში მივდივარ-მეთქი, ალმაცერად მიყურებდნენ, ჩვენზე დაქცეულ ქვეყანაში რატომ მიდიხარო და მეც ცოტა შიშით ველოდებოდი. მაგრამ ზუსტად ვიცოდი, რაც არ უნდა დამხვედროდა, მაინც მომეწონებოდა. საქართველოს გარეთ ვიყავი, ჩემს მეგობრებთან ერთად, და ბევრი არც არაფერი მინდოდა პრინციპში.

ბუქარესტი

პირველივე ემოცია, რაც აეროპორტიდან გამოსვლისას დამეუფლა, ქვეყნის სიიაფე იყო. აეროპორტიდან ქალაქის ცენტრამდე ყოველთვის საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მივდივარ, ბეეევრად იაფია. ბუქარესტში კი ტაქსი გამოვიყენე, რაც 41 ლეი, დაახლოებით 9 ევრო დაჯდა.

წინასწარი განწყობით, ბუქარესტი არ უნდა მომწონებოდა, მაგრამ იმაზე კარგი გამოდგა, ვიდრე ველოდებოდი.

ტრიუმფალური თაღი, რევოლუციის მოედანი, საინტერესო ეთნოგრაფიული მუზეუმი ღია ცის ქვეშ, მუზეუმები, ეკლესიები და უზარმაზარი სკვერები, საინტერესო შენობები და ოლდ თაუნი – სასიამოვნო იყო ამ ქალაქის ქუჩებში ბოდიალი.

ბუქარესტის პარლამენტის შენობა ფართობით მეორე ადგილზეა პენტაგონის შემდეგ და 6000 ოთახისგან შედგება. იქვეა ტრიუმფალური თაღი, რომელიც 1920 წელს, პირველ მსოფლიო ომში მებრძოლი რუმინელი ჯარისკაცების საპატივცემულოდ, აიგო. ჩემთვის ყველაზე გამორჩეული და დასამახსოვრებელი ღია ცის ქვეშ, 1936 წელს გახსნილი ეთნოგრაფიული მუზეუმია. მუზეუმი ბუქარესტის ყველაზე დიდი პარკში, Herastrau-ში მდებარეობს და იქ სეირნობისას ძველ, ტრადიციულ რუმინულ სახლებს, ხის ეკლესიებს და სხვადასხვა ინსტალაციებს შეხვდებით, რომლებსაც სხვადასხვა ადგილებიდან (მთლიანი ქვეყნის მასშტაბით) ერთად მოუყარეს თავი. მუზეუმში შესვლა ზრდასრულებისთვის 15 ლეი (დაახლოებით 3.5 ევრო) ღირს, სტუდენტებისთვის კი 4 ლეი, ერთი ევროც კი არ გამოდის. მუზეუმში ჩვენი ID ბარათი, რომელსაც წარწერა “სტუდენტი” აქვს ჭრის 🙂

ethnographic museum in Bucharest

ბუქარესტში ყოფნისას აუცილებლად უნდა გაისეირნოთ Victoriei ავენიუზე. ამ ქუჩაზე სეირნობისას სხვადასხვა ისტორიულ და საინტერესო შენობა-ნაგებობებთან ერთად, ბევრ მუზეუმსაც აღმოაჩენთ. აქვეა რევოლუციის მოედანი, სადაც სიტყვით ბოლოჯერ გამოვიდა რუმინეთის კომუნისტი მეთაური ნიკოლაი ჩაუშესკუ, სამი დღის შემდეგ კი, ის და მისი ცოლი მოკლეს. მოედანზე შეგიძლიათ იხილოთ სამეფო სასახლე და ხელოვნების მუზეუმი.

ოლდ თაუნი, რომლის შენობების ნაწილი 17-ე საუკუნით თარიღდება, დღისითაც საინტერესოა და ღამით მით უმეტეს. კლუბები, კაფეები, ბარები და რესტორნებია, სადაც გართობა, ადგილობრივი ლუდის დაგემოვნება და საღამოს სასიამოვნოდ გაყვანაა შესაძლებელი. გართობა და ლუდის დალევა ცენტრისგან ცოტა მოშორებით, “ფაბრიკაშიც” სასიამოვნოა, თუმცა, ამ უკანასკნელს ჩვენი “ფაბრიკა” ჯობია 🙂 აქვეა 1724 წელს აშენებული ისტორიული Stavropoleos monastery .

Tiny Planet – Old Town Bucharest

დღენახევრის შემდეგ მზიანი, ცხელი და ჩახუთული ბუქარესტიდან ბრაშოვისკენ დავიძარით და გზად, ქალაქ სინაიას მახლობლად არსებული “პელეშ სასახლე” მოვინახულეთ.

Peles Palace – Romania

მეცხრამეტე საუკუნის პელეშ სასახლის მშენებლობა 1873 წლის 22 აგვისტოს დაიწყო და 1914 წელს დასრულდა. ციხესიმაგრემ სახელწოდება იქვე მთებიდან გამომდინარე მდინარის მიხედვით მიიღო. სასახლე თავის დროზე მეფის საზაფხულო რეზიდენციას წარმოადგენდა. 1947 წელს, კომუნისტური მმართველობის დამყარების შემდეგ, სასახლის ნაციონალიზაცია მოხდა და ტურისტებისთვის დაიხურა. 1989 წელის რუმინეთის რევოლუციის შემდეგ კი ციხესიმაგრე კვლავ გაიხსნა ტურისტებისთვის.

 

ციხესიმაგრე წვიმიანი, ნისლიანი და ღრუბლიანი დაგხვდა, თუმცა, რაც მინახავს იმათ შორის, ყველასგან გამორჩეული და განსხვავებული სასახლეა და თუ ვინმე რუმინეთში მოხვდებით აუცილებლად ნახეთ. ბუქარესტიდან დაახლოებით 2 საათის სავალ გზაზეა.

Peles Palace – Romania

მოგზაურობა რუმინეთში – დასაწყისი

არ ვიცი ყველა გენიალური იდეა ხინკლის ჭამის დროს მოდის თუ არა, მაგრამ ჩემი მოგზაურობა სწორედ მაგ დროს გადაწყდა. მე და ჩემი მეგობრები შუაგულ ვაჟაზე ხინკალს გეახლებოდით, როდესაც თემომ სასხვათაშორისოდ თქვა, ბუქარესტის ბილეთები საკმაოდ იაფია და ხომ არ წავსულიყავითო. მეც მეტი რა მინდოდა, წავიდეთ-მეთქი და რამდენიმე წუთში გადაწყდა, რომ უნდა წავსულიყავით. იქვე გადავავლეთ თვალი wizzair – ს ყველაზე იაფი როდის ღირდა ბილეთები და აგვისტოს ბოლო, სექტემბრის დასაწყისი ყველაზე კარგი პერიოდი აღმოჩნდა.

ამ შეთანხმებიდან დაახლოებით ერთ კვირაში ბილეთებიც ვიყიდეთ და გადაწყდა, რომ 25 აგვისტოდან 1 სექტემბრამდე რუმინეთში ვიქნებით.

მას შემდეგ რაც ბილეთები უკვე დავიგულეთ, ჯერი იმ ქალაქებზე მიდგა რაც უნდა გვენახა. ბევრი არც გვიფიქრია პრინციპში და ბუქარესტი, ბრაშოვი, სიგიშოარა, კლუჟ ნაპოკა და სიბიუ შეირჩა. თითო ქალაქში თითო ღამეს გავატერებთ და დღეს მაქსიმალურად გამოვიყენებთ ამ ზღაპრული ქალაქების ასათვისებლად. გუგლზე და ინსტაგრამზე დაყრდნობით პატარა, ლამაზი და მყუდრო ქალაქებია და თითო დღე უნდა გვეყოს, ან ვიმყოფინოთ 🙂

ქალაქების შერჩევის შემდეგ ჯერი სასტუმროებზე მიდგა. დაახლოებით 3 საათის განმავლობაში მე და თემომ ყველა შესაძლო ვარიანტი განვიხილეთ. Booking.com – ზე ვეძებდით ისეთს, თან ცენტრში რომ ყოფილიყო, თან ჩვენს მოთხოვნილებებს რომ აკმაყოფილებდეს და თან ძვირიც რომ არ ყოფილიყო. ასე და ამგვარად 5 ბინაც შეირჩა და დაიჯავშნა. რივიუები საგულდაგულოდ გადავიკითხეთ, ფოტოებიც დავათვალიერეთ, ლოკაციასაც კარგად დავაკვირდით და ხუთივე ქალაქის ჯავშანი მეილზეა მობრძანებული და ელოდება როდის ვესტუმრებით ^_^

ქალაქებს შორის გადაადგილება საზოგადოებრივი ტრასნპორტით რთული და ძვირი არ არის. მაგრამ რადგან ოთხნი ვიქნებით და ამ ოთხიდან ერთი გამოცდილი მძღოლია (მე არა, მე უცხო გზების მეშინია და არც გამოცდილი ვარ, პრინციპში 🙂 ) გადავწყვიტეთ რომ მანქანის დაქირავება ყველაზე კარგი ვარიანტი იქნებოდა. მართალია მანქანა ჯერ არ შეგვირჩევია, მაგრამ ზერელედ რასაც გადავხედეთ, შესანიშნავი ვარიანტებია, შესანიშნავ ფასად.

ცოტა ხნის წინ  B Bot – ის დახმარებით სამოგზაურო დაზღვევაც შევიძინე. მიყვარს მასთან ურთიერთობა, მარტივია. ჩატში მიწერ და 2 წუთში დაზღვევა მეილზე გაქვს. თან, როგორც აღმოჩნდა პირველი ბოტი, რომელიც დაზღვევას აკეთებს 1 წლის გამხდარა და მე, როგორც მოგზაურობის მოყვარულს სამოგზაურო ჩემოდანიც მაჩუქა! ჩემოდანს კი შესანიშნავი კისრის ბალიში, სტიკერები და ბლოკნოტები მოჰყვა.

ისღა დამრჩენია, დღეების ათვლა გავაგრძელო და 25 აგვისტომდე კალენდარზე წითელი მარკეტით ყოველი ჩავლილი დღე გადავხაზო 🙂

ბრიუსელი

პარიზში წასვლა, რომ დავგეგმე წინ კიდევ რამდენიმე არჩევანი მქონდა – მენახა საფრანგეთის ერთ-ერთი ძალიან ლამაზი ქალაქი – კოლმარი, ან წავსულიყავი და მენახა მონტ სან მიშელი, რომელიც ასევე ზღაპრულად კარგია, ან უბრალოდ ბრიუსელში გამესეირნა. საფრანგეთში და პარიზთან ახლოს მდებარე ქალაქებს თუ მასთ სი ადგილებს რომ გადავხედე იმდენია, რომ მივხვდი ამ ქვეყანაში კიდევ ერთხელ მომიწევდა ჩამოსვლა და აუცილებლად იქნებოდა ის, რისი არ ნახვის გამოც გული დამწყდებოდა. ამიტომ, ძალიან მარტივად მივიღე გადაწყვეტილება რომ ბრიუსელში წავიდოდი.

ბილეთები დაახლოებით 3 კვირით ადრე, flixbus – ზე ვიყიდე და პარიზი-ბრიუსელი-პარიზი დაახლოებით 50 ევრომდე დაჯდა. ავტობუსი გვიან ღამით გადიოდა და დილით 8-საათზე უკვე ბრიუსელში იქნებოდა.

პარიზში, ავტობუსის გაჩერებას ცოტა წვალებით მივაგენით მე და გვანცამ. კარგია რომ ცოტა ადრე გავედით, თურმე, გაჩერების სადგური შეუცვლიათ და ჩვენ სხვაგან მივედით. რამდენიმე ავტომობილისა და ჩვენს გარდა სულიერი რომ არ ჭაჭანებდა, მივხვდით რომ სხვაგან მოვხვდით. ბოლოს, დაგვიანების გარეშე, მივაგენით ავტობუსს და ბელგიისკენ დავიძარით.

ღამით მგზავრობა კარგია, ასე თუ ისე დავიძინეთ, საზღვარი რა თქმა უნდა ისე გადავკვეთეთ რომ არაფერი გამიგია, მეძინა არხეინად. გამთენიისას უკვე ბრიუსელში ვიყავით და დასიებული თვალებით სადგურთან ახლოს მდებარე სტარბაქსს მივადექით. ცოტა ადამიანის სახის დაბრუნება განვიზრახეთ და გამოგვივიდა კიდეც 🙂

კვირა დილა იყო, ხალხი ქუჩებში არ მოძრაობდა და ჩვენც ნება-ნება მივუყვებოდით წვრილ და ლამაზ ქუჩებს. ასე სეირნობისას თურმე წითელი ფარნების ქუჩას მივადექით, რა თქმა უნდა მაშინ მივხვდით სად ვიყავით წინ რომ ტრაკი შემოგვეფეთა და მინების მიღმა გოგოები გამვლელებს ესალმებოდნენ. იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ გამოფხიზლებაში თავისი წვლილი შეიტანა ამ ქუჩაზე მოხვედრამ.

ბრიუსელის მთავარ მოედანზე მოხვედრამ სრული აღფრთოვანება გამოიწვია ჩემში. არასდროს გამომდის ჩემი ემოციების გამოხატვა და მითუმეტეს აქ გადმოცემა, მაგრამ იმდენად ლამაზი იყო იქაურობა რომ ცენტრში დგომა და თავის 360 გრადუსით ტრიალი მინდოდა რომ შენობების არც-ერთი ნაწილი არ გამომრჩენოდა.

პატარა, მყუდრო და ძალიან ხალხმრავალი ქალაქია ბრიუსელი. მიხარია რომ დილით ადრე, სანამ ხალხი გაიღვიძებდა, იქამდე მოვახერხე ქალაქის დიდი და მთავარი ნაწილის ნახვა. დღის მეორე ნახევარში ბრიუსელის მოედანზე დაბრუნება გადავწყვიტეთ და ხალხით იმდენად იყო სავსე, რომ ის ხიბლი აღარ ჰქონდა, რაც დილით, უთენია 🙂

ბრიუსელის გეგმა წინასწარ შევადგინეთ და ვეცადეთ მაქსიმალურად ყველაფერი გვენახა. მათ შორის ატომიუმიც. ატომიუმი ცოტა შორსაა და მეტროთი წავედით, ბილეთის ყიდვა ადგილზევეა შესაძლებელი, აპარატით. ატომიუმთან უზარმაზარი პარკია სადაც მშვიდად დასვენება და ბალახზე გორაობაც მოვასწარით.

ცენტრში დაბრუნებულებმა ბელგიური კარტოფოლი და ვაფლი დავაგემოვნეთ და მაღაზიების თვალიერებას შევუდექით, ყველგან შოკოლადს გვთავაზობდნენ და ჩვენც უპრობლემოდ, დიდი მადლობის შემდეგ გეახლებოდით, დღის ბოლოს სადგურზე შოკოლადით სავსე მუცლებით და ჩანთებით მივგორდით და ჩვენს ავტობუსს დაველოდეთ 🙂

 

P.S ჩემი აზრით ბრიუსელს ერთი დღე არ ყოფნის, ორი დღე მაინცაა საჭირო რომ ეს პატარა და შესანიშნავი ქალაქი, თავისი პარკებით და არაჩვეულებრივი შენობებით სრულყოფილად დაათვალიერო 🙂

პრაქტიკული რჩევები პარიზში მოგზაურთათვის

საფრანგეთის ქალაქ პარიზში მოხვედრა საქართველოს ორი ქალაქიდანაა შესაძლებელი – ქუთაისიდან და თბილისიდან. ქუთაისიდან პირდაპირ რეისს დაბალბიუჯეტიანი ავიაკომპანია „ვიზიარი“ ასრულებს, ხოლო თბილისიდან მოგზაურთა მსურველებს გაცილებით მეტი არჩევანი აქვთ – როგორც პირდაპირი რეისების, ისე სხვადასხვა ქვეყნების გავლით.

„ვიზიარი“ პარიზიდან მოშორებით, ბოვეში დაფრინავს. პარიზის ცენტრსა და ბოვეს შორის მანძილი დაახლოებით 90 კილომეტრია.  პარიზის ცენტრში მოხვედრა კი ავტობუსითაა შესაძლებელი. ავტობუსი ავიაკომპანიის რეისებსაა მორგებული და მისი ღირებულება 17 ევროს შეადგენს, თუ ბილეთს წინასწარ, ონლაინ იყიდით მისი ღირებულება 15 ევრომდე იქნება. გზას დაახლოებით  1 საათი სჭირდება. ავტობუსის ბილეთების შეძენა შეგიძლიათ სალაროში ან ბილეთების განკუთვნილ აპარატში.

ავიაკომპანიები თბილისიდან შარლ დე გოლის ან ორლის აეროპორტებში დაფრინავენ. ორლის აეროპორტიდან პარიზის ცენტრში მოსახვედრად ყველაზე ოპტიმალური ვარიანტი ავტობუსია, რომლის ღირებულებაც 8.7 ევროს შეადგენს.  ბილეთის ყიდვა ადგილზე, აპარატითაა შესაძლებელი. ქალაქში შესვლისას, ბოლო გაჩერებამდე, ავტობუსი რამდენიმე ადგილას აჩერებს, საბოლოო დანიშნულება კი   Denfert-Rochereau სადგურია, საიდანაც თავისუფლად შეგიძლიათ მოხვედრა პარიზის ნებისმიერ წერტილში.  მგზავრობის დრო დაახლოებით 25-35 წუთს შეადგენს.
ორლის აეროპორტიდან ცენტრამდე საზოგადოებრივი ტრანსპორტის შესახებ დეტალური ინფორმაცია შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე – https://goo.gl/TRsDHC

შარლ დე გოლის აეროპორტიდან ქალაქის ცენტრში მოსახვედრად ყველაზე კარგი ვარიანტი მატარებელია, რომელიც  Gare du Nord, Chatelet, St.Michel, Luxemburg, Port Royal, Denfert-Rochereau სადგურებამდე მიდის, იქიდან კი მეტროში გადაჯდომა და ნებისმიერ წერტილში მოხვედრაა შესაძლებელი.  შარლ დე გოლის აეროპორტიდან ავტობუსებიც დადიან და მისი ღირებულება 10 ევროა. ავტობუსი პარიზის ცენტრში ოპერის მოედანზე, ან შარლ დე გოლზე ჩერდება.
შარლ დე გოლის აეროპორტიდან ცენტრამდე საზოგადოებივი ტრანსპორტის შესახებ დეტალური ინფორმაცია შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე – https://goo.gl/Y7VtJX

ტურისტულ პარიზში გადაადგილება მეტროს და ავტობუსის საშუალებითაა შესაძლებელი. ერთი ბილეთის ღირებულება 1.9 ევროა და მისი გამოყენება 2 საათის განმავლობაში რამდენჯერმე შეგიძლიათ. ერთიანად 10 ბილეთის ყიდვის შემთხვევაში ერთის ღირებულება 1.49 ევრო გამოდის. ამ შემთხვევაში ბილეთი ერთჯერადია და მის გამოყენებას მხოლოდ ერთხელ შესძლებთ.  პარიზის მეტროზე მოარული ლეგენდა დადის, რომ მის ლაბირინთებში გარკვევა რთული და შეუძლებელია. როდესაც თბილისიდან, ისეთი ქალაქიდან მიდიხართ, სადაც მეტროს მხოლოდ 2 ხაზი გვაქვს, ცოტა რთულია, მაგრამ არა შეუძლებელი. პარიზის მეტრო 14 ხაზისგან შედგება და რუკაზე და სადგურებზე ყველა მათგანი სხვადასხვა ფერითაა აღნიშნული. მეტროს ვაგონებში სადგურების აღმნიშვნელ დაფაზე ყველა სადგურის ქვეშ მითითებულია რომელ ხაზზეა შესაძლებელი გადაჯდომა. მთავარია ზუსტად იცოდეთ რომელი ხაზი გინდათ, რომელი სადგური და შეუძლებელი ნამდვილად აღარაფერი იქნება.  მოგზაურობის დროს აუცილებლად თან იქონიეთ მეტროს რუკა, რომლის აღებაც უფასოდ, მეტროს სადგურებში შეგიძლიათ საინფორმაციო ჯიხურში.

ასევე შესაძლებელია სამგზავრო ბარათის, ნავიგოს ყიდვა. ნავიგო არის 1 კვირიანი ან 1 თვიანი და განსხვავდება ზონების მიხედვით. ჩემი რჩევაა, რომ იყიდოთ ისეთი ბარათი, რომელიც საზოგადოებრივი ტრანსპორტის კარს ქალაქის ყველა ზონაში გაგიხსნით. 1 კვირიანი ნავიგოს ღირებულება 22.8 ევროა, ხოლო ერთთვიანის ღირებულება 75.2 ევროს შეადგენს. ყურადღება მიაქციეთ, რომ ერთ კვირიანი ნავიგო აქტიურდება ორშაბათ დღეს და სრულდება კვირას, 11:49 საათზე. თუ ნავიგოს მაგალითად ოთხშაბათს შეიძენთ, მისი ვადა მაინც კვირა დღეს ამოიწურება.
ნავიგოს შესახებ დეტალურ ინფორმაციას შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე – http://www.navigo.fr/ ან  https://goo.gl/xxsM1Z

პარიზი თავისი მუზეუმებითაა სახელგანთქმული, რომელთა ღირებულებაც ბევრს არ შეადგენს, მაგრამ გთავაზობთ, რომ შეიძინოთ პარიზის მუზეუმების საშვი, რომელიც საშუალებას გაძლევთ დაზოგოთ თანხა. პარიზის მუზეუმების საშვი ფასებისა და დღეების მიხედვით განსხვავდება – ორდღიანი საშვის ღირებულება 48 ევროა, 4 დღიანი 62 ევრო ღირს, ხოლო 6 დღიანი – 74 ევრო. თუ თქვენ აპირებთ ლუვრში ვიზიტს (15 ევრო), ორსეს მუზეუმის დათვალიერებას (12 ევრო), ტრიუმფალური თაღის მონახულებას, თაღზე ასვლას და არაჩვეულებრივი ხედით დატკბობას (12 ევრო), თანამედროვე მუზეუმის, პომპიდუს ნახვას (12 ევრო), პარიზის ნოტრ დამის ფასიანი ადგილების მონახულებას (10 ევრო), პანთეონში გასეირნებას (8.5 ევრო), როდენის ნამუშევრების დათვალიერებას (10 ევრო) და ვერსალში ვიზიტს (18 ევრო) მაშინ ნამდვილად ღირს მუზეუმების საშვის შეძენა. ჩამოთვლილი მუზეუმები ჯამში 97.5 ევრო დაგიჯდებათ, 6 დღიანი საშვის ღირებულება კი 74 ევროს შეადგენს. გარდა ჩამოთვლილი მუზეუმებისა, კიდევ ბევრ ადგილს და მუზეუმს შეგიძლიათ ესტუმროთ, რომელსაც ალბათ არც ნახავდით თანხის დაზოგვის მიზნით. ამ საშვის უპირატესობა ისაა, რომ ერთი და იგივე მუზეუმს რამდენჯერმე შეგიძლიათ ესტუმროთ. მუზეუმების საშვის ყიდვა შესაძლებელია ორლის და შარლ დე გოლის აეროპორტებში, ასევე მუზეუმებშიც.
დეტალურ ინფორმაციას შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე – http://en.parismuseumpass.com

მუზეუმში შესვლისას, საინფორმაციო დახლთან აუცილებლად მოიკითხეთ მუზეუმის რუკა, განსაკუთრებით ისეთ დიდ მუზეუმებში როგორიცაა ლუვრი, ორსეი, ვერსალი და მოინიშნეთ ის ადგილები, რომელთა ნახვაც აუცილებლად გსურთ. თუ დრო დაგრჩებათ, ესტუმრეთ იმ დარბაზებსაც, რომლის მიმართაც ინტერესი დაბალი გაქვთ. ჩემი რჩევაა, რომ დიდ მუზეუმებს ეწვიოთ დღის პირველ ნახევარში, სანამ ჯერ კიდევ გექნებათ შემართება და ენერგია, რომ თითოეული ნამუშევარი კარგად ნახოთ.  თუმცა, თუ კი მუზეუმებს დღის ბოლოს, დახურვამდე 2-3 საათით ადრე ესტუმრებით, დიდი შანსი გაქვთ რომ რიგში დგომა და დროის კარგვა არ მოგიწიოთ.

აუცილებლად გადაამოწმეთ მუზეუმების მუშაობის საათები, ხშირად კვირაში ერთი დღე გვიანობამდეა ღია. ორშაბათობით, ყველა მუზეუმი დაკეტილია.

პარიზი განთქმულია თავისი ფასებით. IPM-ის 2018 წლის კვლევების მიხედვით ევროპის მასშტაბით პირველ და მსოფლიოს მასშტაბით მეორე ადგილს იკავებს ძვირადღირებულ ქალაქებს შორის. თუმცა, ასეთ ძვირ ქალაქშიც კი შესაძლებელია იაფად კვება. სუპერმარკეტებში პროდუქტები საკმაოდ იაფია, შესაბამისად, თუ ბინა გაქვთ ნაქირავები შეგიძლიათ შინ მოიმზადოთ მარტივი სადილები. თუმცა, თუ სასტუმროში ხართ დაბინავებული და არ შეგიძლიათ საკვების მომზადება, შესაძლებელია დღის განმავლობაში სენდვიჩებით და ბულანჟერიის საკვებით გახვიდეთ ფონს. მაგრამ, სან მიშელზე, ლათინურ კვარტალში ძალიან ბევრი რესტორანი, კაფე და ბარია რომელიც 10-15 ევროიან მენიუებს გთავაზობენ. მენიუ 3 კერძისგან შედგება – სტარტერი, ძირითადი კერძი და დესერტი. სამივე მათგანში 2-3 შემოთავაზებაა და არჩევანი თქვენზეა – მიდიებს შეჭამთ თუ ძეხვეულის ასორტს, ლოკოკინებს თუ სალათს. სტეიკს თუ ღვინოში მოხარშულ საქონლის ხორცს, შოკოლადის ბლინს თუ კრუასანს და ა.შ. მოკლედ, რესტორნები საკმაოდ ხელმისაწვდომ და ზომიერ საუზმეს/სადილს/ვახშამს გთავაზობენ და დამეთანხმებით, 10 ევრო 3 კერძისთვის საკმაოდ კარგი ფასია.

 

და ბოლოს – პარიზი ყველასთვის ეიფელის კოშკთან ასოცირდება. თუმცა, თავად ქალაქი იმდენად დიდებული, შთამბეჭდავი და გრანდიოზულია, რომ ეიფელის კოშკი სულაც აღარ მოგეჩვენებათ ისეთი საოცრება, როგორიც წარმოგიდგენიათ. ამიტომ, საკუთარი გამოცდილებიდან, ეიფელის კოშკი პირველივე დღეს ნახეთ, სანამ სხვა რაღაცებს მოივლით. ასეთ შემთვევაში, ეიფელის კოშკი მოგეწონებათ და დადებითი ემოციებით დამუხტული დარჩებით. თუ მოგზაურობის ბოლოსთვის მოიტოვებთ, ამდენი ღირსშესანიშნაობის შემდეგ, შესაძლოა იმედგაცრუებული დარჩეთ და ქალაქის სიმბოლო აღარაფრად მოგეჩვენოთ.

პარიზის ის ქალაქია, რომლის თითოეული ნაწილი დღის სინათლეზეც უნდა დაათვალიეროთ და ღამითაც.

სასტუმროს შერჩევისას აუცილებლად გაითვალისწინეთ რომ იყოს მეტროსთან ახლოს. აუცილებელი არაა ცენტრში ცხოვრობდეთ, მთავარია მეტროს გაჩერებასთან იყოთ ახლოს.

სასიამოვნო მოგზაურობას გისურვებთ!

P.S სტატია შეგიძლიათ წაიკითხოთ ALLNEWS.GE-ზე